Wandelen naar Lac Vert: Paradijsje in Vallée Étroite

mei 1, 2019 2498 0 0

Paradijsje in een Frans-Italiaanse vallei

Lac Vert is een verscholen paradijsje in de Frans-Italiaanse vallei Vallée Étroite. We rijden ernaartoe vanuit Vallée de la Clarée. Om er te komen bedwingt onze auto de 1179 meter hoge Col de l’Échelle, vanwaar de afdaling uit een reeks grote haarspeldbochten bestaat. Regen tikt non stop tegen de autoruiten, grote mistflarden verplaatsten zich over de bergen, maar je kunt zien hoe mooi het hier is. Eenmaal beneden volgt een geleidelijke klim door de nauwe vallei totdat de weg stopt. De regen mindert en als we om ons heen kijken is de mist bijna opgelost. We zijn aangekomen bij les Granges de la Vallée Étroite.

Een vleugje Italië in Frankrijk, of is het andersom? Een Italiaans netwerk verschijnt op mijn telefoon, langs de weg hiernaartoe doemden bordjes op in het Italiaans, maar ook het naambordje aan de ingang van het gehuchtje is in het Italiaans. Hierop staat “Valle Stretta”. Toch is dit Frankrijk. Verwarrend maar logisch, want dit deel hoort pas sinds de tweede wereldoorlog bij Frankrijk. In deze vallei zijn wij enige bezoekers begin juni. Motregen valt uit de lucht en zo nu en dan is het droog. We wandelen door de stille vallei naar een klein paradijsje dat Lac Vert heet. Of is het Lago Verde?

Les Granges de la Vallée Étroite

Les Granges de la Vallée Étroite is een authentiek gehuchtje. Een clichéplaatje van een Alpengehuchtje zeg maar, met oude schuurtjes, stenen huizen en een kapelletje. De ligging is niet verkeerd, ingeklemd tussen hogen bergen, aan de ene kant groener, aan de andere kant ruiger. Een riviertje stroomt iets lager door de vallei en een wandelpad slingert verder de bergen in. De bergen zijn hier groot en de stilte des te meer. Dit nodigt uit om de wandelschoenen te strikken. Toch staat niemand te springen om deze prachtige bergen in te trekken, want de parkeerplaats aan de rand van het gehuchtje is leeg. Vast de regen die iedereen afschrikt. Maar wij laten ons niet gek maken en trekken onze regenkleding aan. Het gehuchtje lijkt nog in een diepe winterslaap. Er is niemand te bekennen, behalve twee mannen die druk bezig zijn bij het barretje aan de rand van het gehuchtje. Ze treffen de laatste voorbereidingen voor het seizoen.

De wandeling naar Lac Vert

De wandeling begint in het gehuchtje, daar staat “Lac Vert” op een bordje aangegeven. Het pad klimt geleidelijk verder de bergen en het bos in. Net na een bruggetje over een woest stromende rivier, volgt een korte, forse klim en afdaling naar het meer. De wandeling is goed te doen, met voor ons een kanttekening. We moeten een hard stromend riviertje oversteken omdat het smeltwater begin juni met bakken uit de hoge bergen rolt. Plus, het is bar en bar slecht weer geweest de afgelopen weken.. en nog steeds. Op de terugweg passeren we wandelaars zonder goede wandelschoenen en voor deze mensen is het een bijna onmogelijke opgave om aan de overkant te komen.

De wandeling duurt verder niet heel lang. Het is er echt een om op je gemak te doen. Een waar je de tijd neemt om je af en toe eens om te draaien en de natuur om je heen te aanschouwen. Op de laatste afdaling door het bos zie je het meer van bovenaf al tussen de bomen door glinsteren. Het water heeft zelfs op een zwaarbewolkte dag een fel groen-blauwe kleur. Eenmaal beneden moet ik onder de paraplu, die we toch maar in onze tas hebben gestopt, foto’s maken. Het begint keihard te regenen, maar het meer ziet er nog steeds wonderschoon uit. Het ligt in een kom, met dennenbomen rondom en daarboven puinhellingen en rotswanden. En het water. Dat is zo ondiep en helder dat je de vissen ziet zwemmen. En dan heb ik het nog niet gehad over de kleur. Toen dacht ik: zelfs de regendruppels doen er niet toe. Bergmeertjes als deze liggen er altijd fantastisch bij. En zo is het. De natuur is al mooi genoeg van zichzelf. Misschien nog meer op een regenachtige dan op een zonnige dag.