Corsica is een waar wandelparadijs en er is voor ieder wat wils. Kustwandelingen, bergwandelingen, een combinatie van beide: het behoort allemaal tot de mogelijkheden. De ene wandeling vraagt net iets meer van lichaam en geest dan de andere wandeling en de klim naar Lac de Nino is typisch zo’n wandeltocht. De mooiste plekjes vind je niet langs de weg of vanaf een uitkijkpunt. Nee, een flinke wandeling met bijhorende verzuring van je spieren, naar een plek die enkel te voet bereikbaar is en waar niet iedereen komt. Dat is wat je naar de meest overweldigende natuurplekken brengt en wat je ook meer voldoening geeft. Niets is beter dan een uitzicht verdienen zeg ik altijd.

Wanneer ik de top van deze berg bereikte, uitgeput door de eindeloos lijkende klim over rotsen in de hitte van de zon, kon ik bijna huilen van de pijn maar ook van blijdschap door de natuurpracht die zich binnen een paar seconden voor mij ontpopte. Een weids uitzicht over het mooiste gletsjermeer van Corsica. Een intens gevoel van geluk op dat betoverende stukje van de GR20. Dit was de wandeling waar ik het meest naar uitkeek en ik vertel je graag waarom.

Dit soort wandeltochten, daar hou ik van. Vanaf de parkeerplaats is niets te merken van de moeilijkheidsgraad van deze wandeling. In feite start de wandeling op rustig tempo met een geleidelijke klim door het bos. Ik moest stiekem heel erg lachen, toen we een (onvoorbereid) Nederlands koppel passeerden 5 minuten na het beginpunt. De man stond te bellen (serieus?) met het thuisfront en zei doodleuk dat ze aan het “spazieren” waren. Spazieren? Nou, ik dacht het niet. Ik denk overigens niet dat zij de top hebben gehaald en zelfs redelijk snel zijn teruggekeerd haha. Naarmate de klim vordert wordt het pad namelijk steeds rotsachtiger en steiler. We passeren beekjes, watervallen en omgevallen bomen. We volgen de gele markering die vaak wordt aangevuld door opgestapelde stenen. Na een uur klimmen arriveren we bij de oude schaapstal van Colga op 1411 m, waar een enkele koe rustig verder graast. Het is bloedheet vandaag, tegen de 30 graden in het dal, en dit maakt het ons niet gemakkelijk. Een korte pauze is meer dan welkom, waarna we onze klim voortzetten.

We stijgen snel en het uitzicht over de vallei wordt steeds weidser. Veel tijd om te genieten is er niet. Na enkele minuten volgt een pittig stuk waar je zonder gebruik van je handen niet doorheen komt. Verder bestaat het tweede deel van de route uit rotsblokken, losse stenen en een lange steile rotsondergrond. Dit betekent stap voor stap omhoog wandelen en op een enkel deel rotsbeklimmen. Het valt mij op dat hier veel oudere mensen wandelen. Ik vind het echt geweldig om te zien hoe fit je op die leeftijd nog kunt zijn. Chapeau hoor. Maar ik zie ook ouders met kinderen en dat vind ik helemaal opmerkelijk.

Als er geen eind meer lijkt te komen aan de klim, zie ik mijn zusje en haar vriend ons opwachten op de grote rotspartij naast het kruis, de Bocca a Stazzona en tevens de top van de berg. Zij zijn enkele minuten voor ons gearriveerd. Ik gooi mijn armen in de lucht als teken van overwinning en mijn zusje komt op mij afrennen voor een omhelzing.

Mijn zusje moedigt mij aan nog even door te zetten, de beloning is nog maar slechts enkele stappen van mij verwijderd. Een paar seconden later volgt het uitzicht waarnaar ik zo verlangde. En wat een uitzicht! Een zee van rust en ruimte waait over mijn heen en ineens ben ik alle pijn vergeten. Sprookjesachtig, spectaculair, oogverblindend. Het uitzicht op dit adembenemende bergmeer is een levensechte droom die moeilijk te omschrijven is, maar het gaat in ieder geval gepaard met een intens gevoel van geluk. Lac de Nino is een gletsjermeer omringd door de groenste weide die ik ooit heb gezien en de watergaten die zich een weg banen door het gras zijn prachtig. De hoge bergtoppen eromheen maken dit pure plaatje af. In de zomer galopperen hier wilde paarden maar eind mei zijn ze helaas nog niet afgedaald naar dit meer. Ik ben een beetje teleurgesteld maar de natuur kun je niet dwingen.

We dalen af richting het meer en wandelen er een stuk omheen. Het is een verademing om even op een zacht vlak pad te wandelen. Het groene gras voelt als kussentjes onder je voeten. De vele watergaten, ook pozzines genoemd, kenmerken deze plek. Dit zijn moerasachtige mini meertjes en om deze reden is het gras rondom het meer erg nat. We picknicken op een rots aan de kant van het meer en genieten van de mooie natuur om ons heen.

De weg terug is best zwaar, gezien de steilheid van het wandelpad, de rotspartijen en de losse stenen. Het is een extra twee uur doorbikkelen tot de parkeerplaats. De wandeling is middelzwaar maar door de felle zon voelde het zwaarder aan. Ik kan daarom zeker aanraden om deze wandeling op een bewolkte dag of heel vroeg in de ochtend te maken. De wandeling voelde ook zwaarder aan omdat we de dag daarvoor al een pittige wandeling hadden gemaakt. Toch waren we vastberaden ons doel te bereiken deze dag en vielen we de volgende dag in herhaling.. door een soortgelijke zware tocht te maken naar twee gletsjermeren gelegen op verschillende hoogtes.

Ben jij het met mij eens, dat een uitzicht des te mooier is, wanneer je er iets voor moet doen? Of wellicht heb ik jou als niet wandelaar enthousiast gemaakt om ook het maximale uit jezelf te halen?

Praktische informatie

• Moeilijkheidsgraad: Middelzwaar. Technisch zijn er geen grote moeilijkheden maar op sommige plekken moet je goed opletten, vooral tijdens het rotsbeklimmen. Deze wandeling is niet geschikt voor mensen met hoogtevrees of zonder goede basis conditie.
• Beginpunt: Maison forestière de Popoghia (1076 m) op de D84 nabij de col de Verghio.
• Hoogste punt: Bocca a Stazzona (1762 m).
• Hoogteverschil: 700 m.
• Duur: 4 à 5 uur zonder pauzes (1 uur extra erbij tellen voor een rondje om het meer).